ตลกสังคม เรื่องที่ 14

เรื่องของตำรวจ
ทั้งบ้านนอกและในกรุง
(เขียนเมื่อปี พ.ศ. 2525)

ในบรรดาข้าราชการทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหน ตำรวจเป็นข้าราชการพวกเดียวที่เป็นกระโถนท้องพระโรง ไม่ว่าอะไรต่ออะไรจะต้องมาลงที่นี่
เมื่อเป็นที่ทิ้งขยะอย่างนี้ ก็ต้องมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นกับพวกตำรวจนี่บ่อย ๆ
ผัวเมียทะเลาะกัน ก็ขึ้นโรงพัก ให้ตำรวจไกล่เกลี่ยให้ กรมตำรวจต้องมีระเบียบข้อบังคับ ในเรื่องเกี่ยวกับผัวเมียไว้เป็นพิเศษ ว่าไว้เลยทีเดียวว่า ถ้าผัวเมียทะเลาะกัน ซึ่งโดยมากมักจะไปถึงขั้นตบตีกันอุตลุด ตำรวจจะต้องดำเนินการอย่างไร สำหรับนายตำรวจที่สำเร็จออกมาใหม่ ๆ ก็ต้องมีพี่เลี้ยงคอยให้คำแนะนำสั่งสอนในเรื่องการดำเนินการให้เหมาะสม
ถ้าใครแนะนำให้เลิกกันไปเสียเลยเพื่อตัดรำคาญ เขาก็ว่า ยังไม่เป็นในการทำงาน ฉะนั้น ตำรวจนครบาลจึงเจนจัดในเรื่องมโนสาเร่อย่างนี้มาก แต่เจ้าตัวกลับจัดการเรื่องของตัวเองไม่ถูกก็มี
เรื่องคดีข่มขืน อ๊ะ – เรื่องอย่างนี้สนุก เพราะจะต้องสอบสวนกันถึงรายละเอียดจนถึงที่สุด เพราะการทำสำนวนเรื่องการขมขืนนี้ ต้องทำให้สมบูรณ์ ให้เข้าหลักเกณฑ์ที่จะเป็นความผิดตามตัวบทกฎหมาย มิฉะนั้นจะต้องถูกทางอัยการผู้ตรวจสำนวนแย้งกลับมา อัยการเป็นผู้นำคดีขึ้นสู่ศาล เขาต้องการหลักฐานที่มั่นคงที่จะฟ้องได้
ตำรวจนครบาลทุกคนจะต้องพบคดีข่มขืนกระทำชำเราคนละหลาย ๆ คดี ผมยืนยันได้ ถ้านาย ตำรวจนครบาลคนใดไม่เคยมีคดีข่มขืนเข้ามาสอบสวนเลย นายตำรวจคนนั้นก็เหมือนคนถูกล็อตเตอรี่ หรือไม่ก็คงทิ้งเวรยัน
ผมเคยมีคดีข่มขืนเรื่องหนึ่งที่ประทับใจมาจนถึงป่านนี้ ... !
ผู้หญิงที่ถูกข่มขืนเป็นสาวใหญ่ อายุสามสิบเศษเห็นจะได้ เธอขึ้นแจ้งความเรื่องถูกข่มขืนนี้กับผมตอนค่ำวันหนึ่ง บอกกับผมว่า เพิ่งจะเกิดเหตุเดี๋ยวนี้เองที่บ้านของเธอ และตัวชายผู้กระทำความผิดยังอยู่ในบ้าน ให้ผมไปจับ ผมก็ให้สิบเวรจัดตำรวจไปกับเธอผู้นั้น ไปเอาตัวผู้ข่มขืนเธอมา
ผู้กล่าวหากับผู้ต้องหาและตำรวจมาถึงโรงพักด้วยรถของผู้ต้องหา พอมาถึง ผู้กล่าวหาก็จะให้ผมเอาตัวชายหนุ่มใหญ่ ซึ่งเป็นผู้ต้องหานั้น เข้าห้องขังให้ได้ในเดี๋ยวนั้น ผมก็บอกว่าเดี๋ยวก่อน ต้องสอบสวนทวนความกันเสียก่อนที่จะเอาคนเข้าห้องขัง
“ สอบสวนทวนความอะไรกันอีกล่ะคะ ” เธอผู้กล่าวหาขึ้นเสียงเอา “ ยังหมาดอยู่นี่ ต้นขาฉันยังเปรอะอยู่เลย ”
“ ข่มขืนอะไรกันหมวด ” ผู้ต้องหาแก้ขึ้นมาบ้าง “ ก็แม่นี่เอาผมทุกวัน เขาจะให้ผมเลิกกับเมียให้ได้ เร่งเร้าทุกวัน ผมมายอมเลิก เขาก็จะเอาเรื่องผม ”
“ หนอย ” มีนี้ผู้กล่าวหาชี้หน้าผู้ต้องหา “ เอาอยู่ทุกวัน พูดออกมาได้ ขาอ่อนฉัน น้ำหน้าอย่างแกไม่ได้มีวันเห็นหรอก ”
ผมเกือบจะถามออกไปแล้วว่า เมื่อกี้ที่เขาข่มขืน เขาไม่ได้ก้มมองขาอ่อนหรือยังไง แต่ไม่ถาม
“ ฉันยังไม่เคยเสียความบริสุทธิ์ ” ผู้กล่าวหาพูดขึ้นอีก “ เพิ่งโดนกระทำวันนี้ ถ้าคนเคยจะเจ็บเรอะ ผู้หมวดดูก็ได้ ”
“ ดูอะไรครับ ” ทีนี้ผมถาม
“ ดูของฉันซีคะ ดูว่าของฉันยังไม่ชำรุดเสียหาย ”
“ ผมไม่ใช่หมอ แต่ถ้าคุณจะเอาเรื่องจริง ๆ ผมก็ต้องส่งคุณไปให้หมอตรวจ ” ผมว่า
“ ฉันไม่อยากให้หมดดู ” เธอว่า
“ หมอเขามีหน้าที่ที่จะต้องพิสูจน์ครับ ” ผมชี้แจง
“ หมวดดูเสียก่อนไม่ได้เรอะ? ประเดี๋ยว กว่าจะถึงหมอ อะไรต่ออะไรมันแห้งหมด ”
“ อะไรล่ะครับ ที่มันจะแห้ง ? ” ผมซัก
“ ก้อ ไอ้น้ำอะไรที่เขาทิ้งไว้จนเปรอะหน้าขาฉันน่ะซี ” เธอเถียง “ กว่าจะไปถึงหมอ มันก็แห้งหมด จะมีอะไรเป็นหลักฐาน ” หัวหมอเสียด้วยคุณคนนี้
ผมชักสนุก ไอ้ห้องสอบสวนนี่มันสว่างเสียด้วย มีแต่ห้องสารวัตร ซึ่งอยู่อีกทางปีกของโรงพัก ที่พอจะอาศัยได้
“ ว่ายังไงคะ? ” เจ้าหล่อนถามอีก “ ช้าอยู่ทำไม ? ”
เอาก็เอา ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินออกมานอกห้อง พยักหน้าให้คุณผู้หญิงคนนั้นตามผมไป ผมให้สิบเวรเปิดห้องทำงานของสารวัตร ถือไฟฉายไปด้วย พอเข้าไปในห้องก็ไล่สิบเวรออกไป เขาคงอยากพิสูจน์เหมือนกัน
ผมให้เธอนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง เธอก็ลงนั่ง เตรียมการที่จะขยับขา
ประตูห้องเปิดผลัวะออกอย่างแรง แล้วแสงไปก็สว่างจ้า ผมหันไปดู สารวัตรของผมนั่นเอง
“ ทำอะไรน่ะ ไม่เอา ไม่เอา ” เสียงสารวัตรของผมดุเอา ไม่รู้มาเร็วยังงั้นได้ยังไง “ ออกไปห้องสอบสวน ส่งตัวไปให้หมอตรวจ ”
สิบเวรคนนั้นคงไปบอกสารวัตร
พอออกมาเข้าห้องสอบสวน สารวัตรดึงแขนผมเข้าไปหา แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ อย่าอุตริ คุณอยากถูกกล่าวหาอีกคนหนึ่งเรอะ หมอเขามีหน้าที่ คุณไม่มี ”
เรื่องข่มขืนที่สนุก ๆ กว่านี้มีอีกเยอะ ไม่เชื่อลองไปถามนายตำรวจนครบาลดู คนไหนก็ได้ !