ตลกสังคม เรื่องที่ 8

เรื่อง เรื่องของคน

" เฮ้ย มึงเคยมีเมียน้อยไหมวะ " ไอ้เพื่อนของผมคนหนึ่งจู่ ๆ มันก็ใช้คำถามนี้เอากับผม
ผมนิ่งไปครู่ใหญ่ กว่าจะนึกออกว่าจะตอบมันยังไง
" เรื่องอะไรกูจะต้องบอกมึง แล้วก็มึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม "
" อยากรู้ว่า ถ้ามึงมี มึงจะเหมือนกูไหม " มันว่า แล้วมันก็ทำท่านึกทวนความจำ " มึงกะกูนี่ ไม่ได้พบกันมากี่ปีแล้ว " มันนึกอยู่อีกครู่หนึ่งก็นึกออก " สิบสี่ปีเข้าไปแล้วละมั้ง "
" เออ แล้วยังไง " มันกับผมไม่ได้พบกันราว ๆ นั้นจริง ๆ มันโผล่มากรุงเทพ ฯ ครั้งนี้มันแปลก
" สิบสี่ปีที่กูไม่ได้พบมึง กูมีเมียน้อยถึงสี่คน " มันเล่า
" เออ มึงก็เก่ง "
" เก่งห่... อะไรวะ " มันยันตัวตรงก่อนลั่นผรุสวาทออกมา " เดี๋ยวนี้ กูไม่เหลือซักคน "
" อ้าว " ผมร้องออกมาได้แค่นั้น
" มามีเรื่องเอาไอ้คนที่สี่นี่เอง กูเพิ่งจะรู้ว่า การมีเมียน้อยมันก็ต้องมีศิลปะ " มันก้มหน้าครุ่นคิด
" ทำไม เมียมึงจับได้งั้นเหรอ " ผมชักเห็นใจมัน
" ไม่ใช่ยังงั้น เมียเอกกูนะเหรอ " มันว่า " ยังกะแม่พระ กูจะไปมาลีทองที่ไหน ไม่เคยยุ่งกะกู ไอ้คนที่สี่นี่แหละที่มันยุ่งที่สุด "
" มึงเล่ามาดีกว่า " ผมตัดบท " กูขี้เกียจซัก มีอะไรอยากเล่า เล่าไป กูจะฟัง แล้วออกความเห็นทีหลัง "
" กูมีคนที่หนึ่งก็เรียบร้อยดี อีกสามปีกูมีอีกคนก็ยังเรียบร้อยดี ไม่มีใครยุ่งกับใคร ต่างคนต่างอยู่ กูให้กินให้อยู่ให้ใช้ ตามควรแต่อัตภาพทุกคน มาอีกสองปี กูก็มีอีกคน ก็ยังเรียบร้อยดี ต่างคนต่างแยกกันอยู่คนละทิศ ไม่มีอะไรยุ่งหัวใจ อีกสามปีกูก็มาได้คนที่สี่ " มันหยุดพูดเมื่อถึงตอนนี้แล้วถอนหายใจเฮือก
" ก็ดีนี่หว่า " ผมว่า " มึงเก่ง แล้วมึงปกครองเขาได้ยังไง "
" กูไม่ต้องปกครอง ไอ้คนที่สี่นี่เขาจัดการเสร็จ "
" อ้าว ก็ยิ่งดีใหญ่ มึงไม่ต้องยุ่ง หาความสุขทางกามอย่างเดียว "
" ดีกะผีอะไร " มันถอนหายใจอีกเฮือกก่อนจะพูด " ไอ้คนที่สี่นี่มันอาละวาด ไล่ไปทีละคน จนเหลือมันคนเดียว ชั่วระยะเวลาที่มาอยู่กับกูไม่ถึงปี "
" อ้าว ถ้ายังงั้นเขาก็เก่งกว่ามึง เขาคงรักมึงจริง "
" รักกูเรอะ " มันคำราม " ตั้งแต่ได้ไอ้คนที่สี่นี้ กูกับมึงก็ไม่ได้พบกัน กูต้องไปหากินตัวเป็นเกลียว เลี้ยงเมียอีกสี่คน ยิ่งกูมีเงิน เมียกูแต่ละคนก็ถูกไล่ไปทีละคน ๆ จนเหลือไอ้คนที่สี่นี้คนเดียว มันอาละวาดหนีไปหมด "
" นั่นแหละ แสดงว่าเขารักมึงจริง ต้องการอยู่กับมึงคนเดียว "
" ตอนนี้กูยังหาได้ขายคล่อง ก็ยังไม่เป้นไร ตอนนี้มึงก็รู้อยู่ว่ากูหมดตัว แพ้ความเขา เป็นหนี้เป็นสินรุงรัง มันก็แสดงความรักกูออกมา มันไล่กูออกจากบ้านโว้ย "
" อ้าว " ผมร้องออกมาได้คำเดียวอีก
" มันว่า มันจะไปมีผัวใหม่ให้ดีกว่ากู อยู่กับกูไม่มีความก้าวหน้า มันว่ายังงั้น มันชอบความก้าวหน้า มันเบื่อกู กูอยู่ก็เกะกะมัน "
" เขาก็พูดถูก คนเราต้องหวังความก้าวหน้า "
" อยู่กับกูมาจนป่านนี้ มันก็ก้าวหน้ามาเยอะแล้ว " มันเถียง
" มึงมันอยู่กับที่แล้ว เขาจะก้าวหน้าต่อไป มึงก็ต้องหลีกทางให้เขา ตัดใจเสียเถอะวะ " ผมให้สติมัน"
" กูกลุ้มโว้ย " มันส่ายหน้าช้า ๆ " กลุ้มจริง ๆ "
" กลุ้มเรื่องเมียน้อยนี่นะเหรอ มึงก็บ้า " ผมเตือนสติมัน
" ค่าไฟฟ้าโว้ย " มันตะโกน " กูกลุ้มเรื่องค่าไฟฟ้า มันดันขึ้นราคาไปอีก เห็นบิลแล้วกูจะช๊อค "
ผมนิ่ง หาคำพูดยังไม่ได้ ได้แต่มั่งมองดูมัน
" กูไปละ " มันว่า แล้วลุกขึ้นเดินออกไปเฉย ๆ
จนบัดนี้ ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันไปหาบ้านอยู่ใหม่ หรือไปหาเงินมาเสียค่าไฟฟ้า

***